Η ΙΑΤΡΙΚΗ ΠΕΡΑ ΑΠ’ ΤΟΝ ΧΩΡΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από την ομιλία μου στο DOMUS MEDICALE, στο Παρίσι, τον Σεπτέμβριο του 1991. Συμμετείχα στο Συνέδριο για την Αντιγήρανση και την Μακροζωία, ως μέλος του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου για την Πρόληψη του γήρατος.
--------------------------------------------------

¨ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ¨. Ίσως αυτά τα λόγια του Ηράκλειτου, είναι τα πιο σοφά που ειπώθηκαν ποτέ. Και η ροή μετριέται με τον χρόνο. Είναι φυσικώς αδύνατο να αντιστρέψουμε το πέρασμα του χρόνου. Στην ζωή μας ο χρόνος μετριέται μέσα από την διαδικασία του μεταβολισμού. Στο σώμα αυτή η διαδικασία προχωρεί όπως οι δείκτες του ρολογιού, το οποίο βαθμιαίως καταναλίσκει την ζωή μας.

Τα χρόνια που ακολούθησαν, μετά από την δημοσίευση της Θεωρίας της Σχετικότητος του ALBERT EINSTEIN (από το 1905 έως το 1927, μια περίοδο που σχηματίστηκε  και έγινε κατανοητή η Θεωρία των QUANTUM), οι φυσικοί επανεκτίμησαν την ιδέα του τι είναι αληθινό, απορρίπτοντας την ιδέα του ενός στατικού εξωτερικού κόσμου, ο οποίος υπάρχει ανεξαρτήτως από εμάς, εισάγοντας έτσι μια νέα ιδέα η οποία μπορεί να εκφραστεί με μια πολύ πιο διαφορετική σχέση απ’ ότι μας βεβαιώνουν οι ανθρώπινες αισθήσεις.

Ο ίδιος ο EINSTEIN, πίστευε ότι ¨ολόκληρη η γνώση της πραγματικότητος αρχίζει με την εμπειρία και τελειώνει μ’ αυτή¨. Αργότερα ο Βρετανός νομπελίστας P. C.  DAVIES τον συμπληρώνει, λέγοντας ότι ¨η έννοια του χρόνου ο οποίος προχωρεί προς μια κατεύθυνση (μονόδρομος), είναι κατασκευή του συνειδητού μας¨.

Ούτως ή άλλως, εμείς είμαστε καθηλωμένοι στην ιδέα ενός αληθινού χρόνου που ρέει σταθερά και χωρίζεται σε παρελθόν, παρόν και μέλλον. Η πίστη μας σ’ έναν γραμμικό αληθινό χρόνο, υπογραμμίζει τις βασικές μας αντιλήψεις περί υγείας και ασθένειας, περί ζωής και θανάτου. Όμως, αυτός ο τρόπος του σκέπτεσθαι είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την παλαιότερη θεώρηση της επιστήμης, που εξαρτάται ευθέως από μια εξωτερική πραγματικότητα, η οποία είναι ανεξάρτητη των αισθήσεών μας. Όμως αυτή η θεώρηση για τον κόσμο έχει απορριφθεί από την μοντέρνα φυσική. 
Έτσι, αν αναθεωρήσουμε την ιδέα μας για τον χρόνο και αν παραμείνουμε σταθεροί στις απόψεις της μοντέρνας θεωρητικής φυσικής, πρέπει να δεχθούμε για τον χρόνο, αυτό που δεχθήκαμε για τον εξωτερικό κόσμο, δηλ. ότι ο χρόνος είναι φυλακισμένος των αισθήσεών μας, είναι μέρος του εαυτού μας, δεν είναι κάτι έξω από μας. Επομένως, η θεώρησή μας για την υγεία και την αρρώστια,, πρέπει να επανακριθεί, διότι αυτές εξαρτώνται ευθέως από την θεώρησή μας για τον χρόνο. 

 Ο ΡΕΥΣΤΟΣ ΧΡΟΝΟΣ σύμφωνα με τον DALI.

Γέννηση-θάνατος, μακροβιότητα-θνησιμότητα, υγεία-αρρώστια, είναι έννοιες που εμείς κατασκευάσαμε και τις ενσωματώσαμε σ’, έναν Απόλυτο Χρόνο, από τον οποίον καταξιώνουμε να είναι μέρος της εξωτερικής πραγματικότητος. Αλλά αν ο EINSTEIN είναι σωστός, λέγοντας ότι η γνώση της πραγματικότητος ¨αρχίζει και τελειώνει με την εμπειρία¨, φτάνουμε στο ακόλουθο συμπέρασμα: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΥΒΑΝΤΑ ΘΑ ΥΛΟΠΟΙΗΘΟΥΝ. Η γνώση μας για την υγεία αρχίζει και τελειώνει με την εμπειρία (π.χ. θέματα υγείας είναι η ουσία της εμπειρίας).

Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο όπως στα πειράματα του PAVLOV, τα σκυλιά μάθανε  να σιελορροούν ακούγοντας το κουδούνι, εμείς μάθαμε άθελά μας να βιαζόμαστε, με το ρολόι. Η αίσθησή μας για την βιασύνη ΔΕΝ έχει δημιουργηθεί  από μια πραγματική ανάγκη για γρήγορη δράση, αλλά μέσω εκπαίδευσης! 

Το υποσυνείδητο μήνυμα που μας έρχεται από την καθημερινή ρουτίνα (ξύπνημα - πρωινός καφές - ωράριο…)είναι το εξής: ο χρόνος φεύγει – η ζωή φτερουγίζει μαζί του, ιδιαιτέρως γρήγορα, παρακαλώ βιαστείτε).

Έτσι, φθάνουμε στο ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΒΙΑΣΥΝΗΣ. Οι αντιλήψεις μας για την υπερβολική ταχύτητα του ρολογιού και του χαμένου χρόνου, δραστηριοποιούν τα βιολογικά μας ρολόγια ώστε να επιταχυνθούν. Το τελικό αποτέλεσμα είναι συχνά μια μορφή του συνδρόμου της βιασύνης, εκφραζόμενο ως καρδιοπάθειες, υπέρταση, πτώση της ανοσίας… που οδηγούν σε αυξημένη ευαισθησία του ανθρωπίνου σώματος προς τις ασθένειες και τον καρκίνο. Η αίσθησή μας για τον χρόνο επιδρά στην υγεία μας, επηρεάζοντας την εμφάνιση και την πορεία των περισσοτέρων νόσων.

Αυτό είναι τελείως προφανές σε μια κατηγορία ανθρώπων, που ονομάστηκε ¨Ομάδα τύπου-Α¨ από τους Μ. FRIEDMAN και R. Η. ROSENMAN. Όλα τα άτομα του Τύπου-Α έχουν το Σύνδρομο της Βιασύνης και εμφανίζονται να έχουν υψηλό δείκτη θνησιμότητος από καρδιαγγειακά νοσήματα.

Έχουν παρατηρηθεί μεταξύ αυτών:
     Ταχυκαρδία και υψηλή Αρτηριακή Πίεση εν αναπαύσει,
Αύξηση ορισμένων ουσιών στο αίμα, πχ. Αδρεναλίνη, Νοραδρεναλίνη, Ινσουλίνη, Αυξητική Ορμόνη και Υδροκορτιζόνες, οι οποίες πάντα εκκρίνονται σε υπερβολικές ποσότητες, κατά την διάρκεια βίας ή stress,
     Αυξημένη παραγωγή Γαστρικών Οξέων,
     Αυξημένη Χοληστερόλη του αίματος,
     Αυξημένος Αναπνευστικός Ρυθμός,
     Αυξημένη έκκριση των Ιδρωτοποιών Αδένων,
     Αυξημένος Μυϊκός Τόνος όλου του σώματος.

Βιασύνη		Χαλάρωση

Το Σύνδρομο της Βιασύνης ή το Σύνδρομο του Χρόνου (όπως είναι περισσότερο γνωστό), είναι συνδυασμός του Σώματος-Νόησης (Body-Mind), που δρα σε όλα τα συστήματα του ανθρώπινου οργανισμού. Έτσι φθάνουμε στην εξής ερώτηση: Εάν προσπαθήσουμε να χειριστούμε την αίσθηση του χρόνου στο ανθρώπινο σώμα, θα υπάρξουν διάφορες αλλαγές, όσον αφορά στα επίπεδα της χοληστερόλης στο αίμα; Κατά έναν περίεργο τρόπο, η έρευνα απέδειξε, ότι σε μια ομάδα ασθενών (η οποία ονομάστηκε ¨Ομάδα Τύπου-Β¨) και οι οποίοι μάθανε να διαλογίζονται (πρόκειται για μια μέθοδο εύκολη να επιτευχθεί, για την προσαρμογή στην αίσθηση του χρόνου), τα επίπεδα της χοληστερόλης του αίματος ήταν κατά 20% χαμηλότερα από εκείνα των Τύπου-Α, επιπροσθέτως η αρτηριακή πίεση, ο καρδιακός και ο αναπνευστικός ρυθμός, η ινσουλίνη, η υδροκορτιζόνη, η αδρεναλίνη, η nor-αδρεναλίνη του αίματος βρέθηκαν σε πολύ πιο συμβατά επίπεδα.

Η αξιολόγηση αυτών των παρατηρήσεων θεωρήθηκε πάρα πολύ σπουδαία, διότι η επιμήκυνση του χρόνου για τα τύπου-Α άτομα είναι πιθανόν να αλλάξει πολλές από τις επιπτώσεις του Συνδρ. Του Χρόνου. 

Το 1968, σε μια μελέτη των CASSEN και HACKETT, επί ενός μεγάλου αριθμού ασθενών νοσηλευόμενων σε μονάδες εντατικής θεραπείας, σε μεγάλα νοσοκομεία των Η.Π.Α., (πάσχοντα από προβλήματα στεφανιαίων αρτηριών που ήταν αποτέλεσμα ενός αιφνιδίου εμφράγματος του μυοκαρδίου), έγιναν οι εξής παρατηρήσεις: 
     τα χαρακτηριστικά της ομάδος Τύπου-Α ήταν: ισχυρή ανυπομονησία, stress, λύπη, στεναχώρια και ένταση, ακόμη και στις περιπτώσεις όπου οι φόβοι τους ήταν τελείως αδικαιολόγητοι και  χωρίς βάσεις, 
     εν αντιθέσει με την ομάδα Τύπου-Β, την οποία χαρακτήριζαν, στωικισμός και ηρεμία. Οι ασθενείς λοιπόν της δεύτερης ομάδας, τελικώς είχαν έναν υψηλότερο δείκτη επιβίωσης. 

Και για τις δύο περιπτώσεις, ας σημειωθεί ότι όσο πιο σοβαρά είναι η νόσος, τόσο περισσότερο επηρεάζεται από την πίεση του χρόνου, διότι μας φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο με το τέλος, που είναι ο θάνατος.

  
 

Στο σημείο αυτό τίθεται το ερώτημα: Είναι δυνατόν να ξεφύγουμε απ’ αυτόν τον κυκεώνα του χρόνου; Βεβαίως. Αρκεί να αναλύσουμε τα δεδομένα του προβλήματος.

Ο Dr. AEBERSOLD απέδειξε ότι: το  98% από τα 10 εις την 28η δύναμη (δηλ. 10 με 28 μηδενικά πίσω του), κύτταρα του σώματός μας αντικαθίστανται κάθε χρόνο. Κάθε ιστός του σώματος έχει δικό του ρυθμό ανάπτυξης. Το δέρμα αντικαθίσταται τελείως σ’ ένα μήνα, το ήπαρ σε έξη εβδομάδες και ορισμένοι ιστοί όπως το κολλαγόνο και τα μόρια αιμοσφαιρίνης, αργούν πολύ περισσότερο. Όμως μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι μετά από 5 χρόνια, ολόκληρο το σώμα έχει ανανεωθεί μέχρι και το τελευταίο του άτομο. Πέντε χρόνια πριν δεν υπήρχαμε, διότι όλα μας τα άτομα έχουν αντικατασταθεί στο μεσοδιάστημα αυτό. Εμείς απλώς μεταφέρουμε το σχήμα, την φόρμα και τις ιδιότητες που είναι καταγεγραμμένες στον γενετικό μας κώδικα (DNA).

Το σώμα μας, είναι σε μία δυναμική σχέση με οτιδήποτε υπάρχει γύρω του, μέσω της φυσικής εναλλαγής και των αλληλεπιδράσεων (biodance). Ο βιοχορός αυτός είναι συνεχής και χωρίς τέλος. Όμως, κάθε νέα γενιά κυττάρων, από την ηλικία των 35 ετών και μετά, δεν είναι πιστό αντίγραφο της προηγουμένης, αλλά πάντα υστερεί κάπου απ’ αυτή, είναι περισσότερο τρωτή και ο οργανισμός γίνεται πιο ευάλωτος. Η διαδικασία του γήρατος αναλογεί σε διάφορα φαινόμενα, τα οποία συμπλέκονται μεταξύ τους και αποτελούνται από πολλούς παράγοντες. Αυτοί είναι:

     Ορμονικοί Παράγοντες,
     Πεπτική Λειτουργία,
     Γενική Αφυδάτωση,
     Τοξικοί παράγοντες και εξωτερικές μολύνσεις,
     Θεμελιώδεις αλλαγές του ανοσοποιητικού συστήματος.

Διάφορες ιατρικές μέθοδοι χρησιμοποιούνται για να επιβραδύνουν αυτή την διαδικασία και είναι μέρη ενός θεραπευτικού πρωτοκόλλου, μιάς ολοκληρωμένης αγωγής.

Το γήρας, το οποίο στην εποχή μας αντιμετωπίζεται σαν νόσος, αναλογεί με την εμφάνιση στον ορρό του αίματος των αυτοαντισωμάτων (αντισώματα τα οποία κατευθύνονται και δρουν εναντίον των οργάνων του ιδίου του οργανισμού, θεωρώντας τα ως ξένα). Οι προσπάθειές μας συνίστανται στην καταστροφή αυτών των αυτοαντισωμάτων, με αποτέλεσμα την αποτοξίνωση των κυττάρων. Κλινικώς αυτό μεταφράζεται σε όλα τα σημεία της αναζωογονήσεως (καλύτερη λειτουργία των οργάνων και των αδένων, καλύτερη αναπνοή, καλύτερη λειτουργία των αρθρώσεων κλπ). Προτείνεται: εφ’ όσον χρειάζεται μείωση βάρους και δίαιτα, να γίνουν, διότι οι λιγότερες θερμίδες προσφέρουν επιμήκυνση της  ζωής. Επιβάλλεται επίσης η καθημερινή φυσική άσκηση. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, καθυστερείται η διαδικασία του εκφυλισμού (γήρανσης) των κυττάρων, βοηθώντας τα να επανακτήσουν την φυσιολογική τους λειτουργία, με απώτερο αποτέλεσμα την βελτίωση και επιμήκυνση της ζωής.

  

Κατ’ αρχήν πρέπει να βελτιωθεί η ψυχική-συναισθηματική άμυνα του ατόμου (να φύγει το stress και να υπάρξει μια συναισθηματική ανάταση). Αμέσως μετά,  η βελτίωση αφορά τον εγκέφαλο, τα διάφορα συστήματα του οργανισμού (αναπνευστικό, πεπτικό, κυκλοφορικό, ουρογεννητικό..) και την καλύτερη λειτουργία των αρθρώσεων και των αδένων. Για να είμαστε πιο σαφείς, οι κλινικές εκδηλώσεις που περιμένουμε από την θεραπεία είναι:

     Η γενική αύξηση του μεταβολισμού του σώματος, της     ζωτικότητας, της ενέργειας, του γενικού τόνου. 
     Η καταστολή της κούρασης και της ατονίας και η καλύτερη απόδοση κατά την ενεργό ζωή.
     Η ψυχική ισορροπία, καταπολέμηση της αϋπνίας, συναισθηματική εκφόρτιση και έλεγχος–αποβολή του άγχους. Η αναζωογόνηση του εγκεφάλου και όλων των λειτουργιών του (προσοχή – συγκέντρωση – μνήμη κλπ).
     Η αύξηση της σεξουαλικής δραστηριότητας και της LIBIDO.
     Η ενεργοποίηση και ενδυνάμωση των ανοσοποιητικών μηχανισμών του οργανισμού.
     Η αύξηση της αντοχής στη φυσική άσκηση και της μυικής δύναμης των σκελετικών μυών και της καρδιάς. Αύξηση της δραστηριότητας.
     Η ρύθμιση της όρεξης και του βάρους (ελάττωση   ή αύξηση, αναλόγως του τι χρειάζεται).

Στο θεραπευτικό πρωτόκολλο που θα ακολουθηθεί για την αναζωογόνηση του οργανισμού, θα συμπεριλαμβάνονται και αντιοξειδωτικές ουσίες, βιταμίνες, αμινοξέα και ιχνοστοιχεία, αναλόγως των εξατομικευμένων αναγκών εκάστου.
Αυτό που προσπαθούμε να επιτύχουμε είναι η καθυστέρηση της γήρανσης των κυττάρων του οργανισμού.

Ως κυρία αγωγή βεβαίως, προτείνεται η κυτταροθεραπεία. Αυτή είναι μια βιολογική μέθοδος θεραπείας ολόκληρου του οργανισμού, με στόχο την αναζωογόνηση των κυττάρων του. Πρώτος, ο Dr. BROWN-SEQUART αναγνώρισε τις αναζωογονητικές της ιδιότητες, μεταμοσχεύοντας όρχεις πιθήκου. Ο Dr. FILATOV, εν συνεχεία, ανέπτυξε την τεχνική εμφύτευσης πλακούντος και σημείωσε τα αισιόδοξα αποτελέσματα.  Το  1931, ο Dr. PAUL NIEHANS είναι ο πρώτος που χρησιμοποίησε την τεχνική ενέσεων εμβρυικών κυττάρων παραθυρεοειδών αδένων, σε μια ασθενή, όπου κατά την διάρκεια μιας εγχείρησης αφαιρέθηκαν κατά λάθος οι αδένες αυτοί.  Ο κόσμος συγκλονίστηκε από τα θεαματικά αποτελέσματα.

Τα ονόματα των ΑΝΤΕΝΑΟΥΕΡ – ΤΣΩΡΤΣΙΛ – ΤΣΑΡΛΥ ΤΣΑΠΛΙΝ – ΠΑΠΑΣ ΠΙΟΣ  ο ΙΒ, είναι μερικά μέσα από τον μεγάλο κατάλογο των διάσημων VIPS, που θεραπεύτηκαν από τα χέρια του ίδιου του NEIHANS. Αλλά μόνον μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, φθάσαμε σε μία καλύτερη κατανόηση του φαινόμενου  της γήρανσης, κάτω από το φως της προόδου της βιοχημείας, της κυτταρικής βιολογίας, του κυτταρικού μεταβολισμού και της γενετικής. 
Η κυτταροθεραπεία άρχισε να εφαρμόζεται στις μεγάλες κλινικές της Ελβετίας, της Γερμανίας και της Γαλλίας, με αντικείμενο αφ ενός  την αναζωογόνηση του ατόμου από πλευράς υγείας (ώστε να λειτουργεί όπως προ δεκαετίας), αλλά και αφ’ εταίρου την αισθητική του εμφάνιση. Στην πορεία όμως έγινε φανερό ότι προσθέτοντας κύτταρα ορισμένων οργάνων, βελτιώνεται η κατάσταση του οργανισμού σε ορισμένες ασθένειες. Μετά από έρευνες, λοιπόν, η χρήση της κυτταροθεραπείας κατέληξε να είναι ένα εκπληκτικό σε απόδοση σχήμα, για πολλές παθήσεις όπως:

Οι κατωτέρω φωτογραφίες, είναι από νήπια με Σύνδρ. Down, προ και μετά την θεραπεία. Εκτός της αλλαγής του προσωπείου Down, είχαμε και αύξηση του I.Q. (νοητικού πηλίκου).


 

 
Η αγωγή συνίσταται σε ενδομυϊκές  ενέσεις κυττάρων, για τα όργανα ή τα συστήματα που έχουν ανάγκη βοηθείας. Με τον τρόπο αυτόν επιτυγχάνεται η αναζωογόνησή τους. Τα χρησιμοποιούμενα κύτταρα είναι από έμβρυα ζώων, μέχρι τον 3ο μήνα της εγκυμοσύνης, ώστε να μην έχουν αναπτυχθεί ακόμη αντισώματα στο έμβρυο. Αυτά, μετά από ειδικές διαδικασίες επεξεργασίας, ελέγχονται και καθαρίζονται, ώστε να αποκλειστεί οποιοδήποτε πρόβλημα. Στη συνέχεια τοποθετούνται σε ειδικά φιαλίδια, έτοιμα για ενδομυϊκή χρήση. Το κάθε φιαλίδιο περιέχει κύτταρα από ένα όργανο, ώστε αναλόγως του συνδυασμού των οργάνων που θα επιλέξουμε, έχουμε και τις επιθυμητές δράσεις.

Η διάρκεια της θεραπείας είναι συνήθως 2-3 μήνες και έχει δύο στάδια. |Πρώτον, πρέπει να βελτιώσουμε τον οργανισμό γενικότερα, δίνοντας συνδυασμούς που θα τον αποτοξινώσουν (όπως ήπαρ και σπλήνα). Δεύτερον, σε έναν καθαρό οργανισμό πλέον, προσθέτουμε αυτά τα όργανα που χρειάζονται περισσότερο, εξειδικευμένα και συνήθως μαζί με τα κατ’ εξοχήν αναζωογονητικά (όπως πλακούντα, επινεφρίδια κλπ). Τα αποτελέσματα αρχίζουν να φαίνονται τις περισσότερες φορές, κατά την διάρκεια της θεραπείας. Όταν αργότερα σιγά-σιγά αρχίζει πάλι να παρουσιάζεται η φυσιολογική φθορά του οργανισμού, μπορεί κάποιος να επαναλάβει την θεραπεία. Με τον τρόπο αυτό παρατείνεται η εύρυθμη λειτουργία και επιβραδύνεται η φυσιολογική φθορά.

Οι στατιστικές για περισσότερα από 60 χρόνια εφαρμογής της θεραπείας σ’ όλον τον κόσμο  δείχνουν ότι: 
     Για το 95%, η βελτίωση θα είναι από ικανοποιητική, μέχρι άριστη.
     Για ένα 5%, η κατάσταση θα βελτιωθεί, αλλά όχι αρκετά.
Όσον δε αφορά το θέμα των ανεπιθύμητων αντιδράσεων, ένα 2-3%, ίσως παρουσιάσει μια κάποια ατονία ή ελαφρύ πονοκέφαλο, στην αρχή της θεραπείας, συμπτώματα που αποχωρούν όμως γρήγορα και θεωρούνται μάλλον αμελητέα.

Βεβαίως, στο πρόγραμμα αναζωογονήσεως, υπάρχουν έτοιμες φόρμουλες αναλόγως του φύλου και της ηλικίας, οι οποίες αλλάζουν ανά πενταετία, όπως αλλάζουν και οι ανάγκες του ατόμου. Καθοριστικό στοιχείο αποτελεί και η κλινική εικόνα του καθενός. Θα πρέπει να τονιστεί ότι, πάντα λαμβάνεται υπ’ όψιν το σώματο-νοητικό συνεχές του ατόμου, διότι ο έλεγχος μόνον του ενός θα δώσει ημιτελή αγωγή.

Η παραδοσιακή προσέγγιση της ιατρικής, πρέπει λοιπόν να ιδωθεί σαν μία δεύτερη γραμμή  υπεράσπισης του οργανισμού, ιδίως στις σοβαρές νόσους που εξαρτώνται άμεσα από τον παράγοντα του χρόνου, όπως ο καρκίνος. Οι τελευταίες έρευνες του χώρου της κυτταροθεραπείας, αναφέρουν ότι υπάρχουν λίαν ικανοποιητικά αποτελέσματα για την βελτίωση της εικόνας του καρκινοπαθούς, με την χρήση κυτταρικών σκευασμάτων και αντιορρών. 

Προς το παρόν, υπάρχει ένα ειδικό πρόγραμμα κυτταροθεραπείας, για άτομα που κάνουν χημειοθεραπεία, ώστε να ανταπεξέλθει ο οργανισμός στην σκληρή δοκιμασία που υφίσταται, με την χρήση της χημειοθεραπείας. Αυτό που επιζητούμε είναι η ανύψωση των αμυντικών ικανοτήτων του οργανισμού.

Είναι γνωστό ότι κατά τις τελευταίες δεκαετίες, υπάρχει μια παγκόσμια τάση αντικατάστασης των παραδοσιακών συνταγών της ιατρικής, με νέες εναλλακτικές λύσεις (όπως ο βελονισμός, η ορθομοριακή ιατρική, η κυτταροθεραπεία, τα έξυπνα φάρμακα…). Όπου όλες αυτές οι θεραπείες   συνεργάζονται αρμονικότατα και χρησιμοποιούνται, τόσον στο χώρο της Υγείας (ακμή, αλλεργίες, άσθμα, stress, διάφοροι πόνοι, διακοπή καπνίσματος…),  όσον και της Αισθητικής (ελάττωση βάρους, κυτταρίτιδα, ρυτίδες, σύσφιγξη, απώλεια μαλλιών…).

Όπως είπε ο Βέλγος Νομπελίστας  ILYA PRIGOGINE: ¨Μπορούμε πια να πούμε ότι η συνισταμένη των προσπαθειών μας με την βοήθεια της σύγχρονης μεθοδολογίας, είναι να ανεβούμε σε ένα πιο σύνθετο επίπεδο ανοσίας, σε ένα μοντέλο υγείας όπου, σώμα-νόηση-ψυχή θα βρίσκονται σε απόλυτη αρμονία. Έτσι θα υπάρξουν αυξημένες δυνατότητες να ανταπεξέλθουμε στους εξωτερικούς εχθρούς της υγείας μας¨.

Σύμφωνα δε με τον Νομπελίστα SCHRODIGER, που αναφερόμενος στην εξέλιξη της ανοσοποιήσεως, είπε: ¨Εφ’ όσον θα υπάρξει μια νόσος, πρέπει να τεθεί υπό έλεγχο. Όμως κάθε μία που θεραπεύεται, προσφέρει ένα ανώτερο επίπεδο ανοσίας. Έτσι το σώμα τρέφεται με την νόσο για να δημιουργήσει την υγεία, όπως ακριβώς οι ζωντανοί οργανισμοί τρέφονται με την αρνητική εντροπία¨.

Τέλος θα ήθελα να επανέλθουμε στα λόγια του Ηράκλειτου, διατυπώνοντας τις παρακάτω σκέψεις:
     Όπως τα στοιχειώδη σωματίδια στον χώρο είναι σε μια συνεχή εναλλαγή , το ίδιο  συμβαίνει και στο σώμα μας. 
     Όπως τα δευτερόλεπτα έρχονται σε μια ροή στον χρόνο, έτσι έρχεται και η υγεία με την νόσο.
     Όπως ο χώρος και ο χρόνος δεν μπορούν να χωριστούν, έτσι και το σώμα μας, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την υγεία και την νόσο.

Για πολλούς από μας, η εικόνα που φανταζόμαστε για την υγεία, είναι η αποκρυσταλλωμένη εικόνα του εαυτού μας, σε κάποιο στάδιο των νεανικών χρόνων. Πιστεύουμε ότι από κει και πέρα, τα πράγματα δεν πρέπει να αλλάξουν. Ευχόμαστε να διατηρήσουμε αυτή την εικόνα σε μια αμετάβλητη στατική φόρμα και έτσι να παραμείνουμε υγιείς για πάντα. 

Αλλά δεν είναι δυνατόν να συμβεί αυτό, διότι υγεία σημαίνει αρμονία και η αρμονία δεν έχει νόημα, χωρίς την ρευστή κίνηση των ανεξαρτήτων τμημάτων της. Πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν ότι η υγεία είναι αδύνατη χωρίς αλλαγές, ακόμη και αν η γνώμη των πολλών είναι ότι η υγεία δεν είναι δυνατή όταν υπάρχουν αλλαγές. Ένα κινέζικο γνωμικό λέει: ¨Μην φοβάσαι το ποτάμι που ρέει αργά, να φοβάσαι αυτό που λιμνάζει¨. Διότι όταν επέλθει η στάση, τότε υγεία και αρμονία μετατρέπονται σε αρρώστια και θάνατο. Επανερχόμεθα έτσι στην έννοια του βιοχορού, στην αέναο εναλλαγή του σώματος σε κίνηση.